İLMEK İLMEK TÜRKİSTAN

 

Deneyimsel Öğreti; bütün hafta ÜRETİM yaparak geçirilen günlerin en güzel anı, o tüketimi hak edenlerden olduğunu bilerek tüketmek der. Güneşli, güzel, insanın içini ısıtan pazar sabahları bunun için en güzel anlardan biridir. Büyük ailelerin buluşma günü, kahvaltı bahanesi ile bir arada olduğumuz eski kahvaltılarımız. Hafta içinin koşturması, telaşından sonra yaşlılarımız ile keyifli sohbetler yaptığımız aile kahvaltılarımız. Her hafta önce bir kişinin ailedeki başarısı konuşulurdu. Sonra sıkışmış olan, işin içinden çıkamayan, başarısızlık döneminde olan kişilerin... Ailelerde kıyas olan başarılı kuzenler ne kadar zorlardı bizleri. Ailece ne zaman bir araya gelinse konu dönüp dolaşıp işimize, okulumuza ya da evlilik mevzusuna gelirdi. Sanki herkes bu anı bekliyormuşçasına umutsuzluk dolu cümlelerini sıralarlardı.

 

“O kadar okuttuk seni, ne yani evde otur diye miydi?”

“Annen haklı. Biz, bizim çocuklara sana yapılanın yarısını yapmadık, çok şanslısın.”

“Bir yaştan sonra işin çok zor valla, bu gidişle senden bir şey olacağı yok”.

“Evlenmeye de niyetin yok zaten, geçen bulduğumuz çocuğu da beğenmedin...”

 

Yıkıcı cümlelerin ardından bir ümit olur ya, bizler de gelecekle ilgili bir planlarımızdan bahsetsek;

 

“Önce bir işe gir, senden başka bir şey beklemiyoruz. Aslında kendin için iyi olurdu ama neyse...”

“Evlilik yapmayan bir sürü insan var, sende öyle olursun; herkes evlenecek değil ya...!”

 

Ne kadar can yakıcı, moral düşürücü olduğunu hatırlayınca anlıyor insan. Bu sözlerden çıkmak; olayın içinden çıkmaktan daha zor olabiliyor bazen. Bunları duydukça hiçbir şey yapmak gelmezdi içimizden. “Zaten ben başaramam. Bunca zaman nasıl olduğunu anlamadığım şekilde kötüydü hayatım.  Bu saatten sonra nasıl düzelir ki?” derdik. Kendi kendimize kabuğumuza çekilir, söylenenleri yutardık.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; 

·          Kimsenin umudunu kırma, her zaman “yapabilirsin” diyenlerden ol...

·      Doğru motivasyon ile, doğru sebepler ile herkes hayatını toparlar, her hedefe de ulaşabilir...

 

Hayat, insanın ortaya koyduğu sebeplerine göre sonuçlarla karşılaştırır. Peki bizlerin insanlara söylediği cümleler nelere sebep oluyor? 

• Bir insanın gözünün parlamasına, ümitlenmesine mi?
• Yoksa gözünün ışığının daha da sönüp üzülmesine, vazgeçmesine mi?

 

 

Sert bir kayanın üstünde çıkan çiçeğe sormak lazım bir de... Nasıl o zorluğun içinden çıkmış güzel güzel bize bakıyor... Yemyeşil yaprakları, pespembe rengi ile olmayacak bir zorluktan gelmiş o çiçek... Hiç ümitsizliğe kapılmadan ben bu taşların arasından çıkacağım, bu zorluğu aşacağım demişti... Her türlü olumsuz cümleye, “Başaramazsın” diyen seslere kulağını tıkayıp, net durup yoluna devam edebilmişti.

Bizler de şu an istemediğimiz yerde, istemediğimiz bir konumda olabiliriz. Çok seveceğimiz bir meslek seçmemiş ve istemediğimiz bir işte de çalışıyor olabiliriz. Fakat hayat devam ettiği sürece ümit hep vardır. Birileri bize “Senden bir şey olmaz, başaramazsın.”  dese ne olur..

Peki hayatın işleyişi nasıldır?

Her şeye rağmen hayat hep devam eder. Güneş batar, akşam olur gece karanlıklar olur. Fakat sonra ufukta bir ışık belirmeye başlar. Güneş ışınları yeryüzüne düşer ve gün aydınlanır. Yaşamın içinde hep bir döngü vardır. Ne güneş bir şeylerin umudunu yıkar ne de bir şeylerden ümidini keser. On iki ay hep kış olmaz ya da hep yaz da olmaz. Hayat bunu bilir, hep yaz olmasını da beklemez. Bilir ki; nasılsa kış biter, bahar gelir, bahardan sonra yaz olur. Tıpkı en karanlıklardan sonra güneşin doğacak olması gibidir. Yani insan dışında neye baksak, ümitsiz değildir...  Sert kış mevsimlerini gören çiçeklerin hala bahar ümidi vardır…

Bizler bu hayatta gerçekten mutlu olmak isteriz. Deneyimsel Tasarım Öğretisi “Kıyasınız etrafınızdakiler değil, kendiniz olsun.” der.

Mesele dünümüze göre nerede olduğumuz? Hareketimize ulaşamayacağımız kıyaslar ile başlarsak, bunun devamının gelmesi zordur. Önemli olan yola çıktığımızda vazgeçmeden devam edebilmemiz. Karşılaştığımız engeller, zorluklarda vazgeçmememiz. İnsan kendisinin nerede olduğunu, dününe kıyasla anlayabilir.

  

- Dünümüze göre neredeyiz?

- Neleri düzelttik?

- Ya da dünümüze göre neyi daha iyi yapabiliyoruz?

- Nerelerde zayıf noktalarımız var?

Bunları tanımladığımızda, zayıf yanlarımızı güçlendirip yola devam edebildiğimizde dünümüze göre iyiye varırız. Yerimizde saymamak, hayatta hedeflerimiz için marifetlenmek. Bizler bazen çevremize bakarak bir kıyas oluşturuyoruz. Etrafımızdakilere baktığımızda; “O yapabiliyor bende neden olmuyor?” “Ben neden yapamıyorum?” “Onun güzel bir işi var, benim neden yok?” “Onun mutlu bir evliliği var, benimki neden bu kadar zor geçiyor?” gibi düşünceler geçebiliyor kafamızdan ve kendimizi bir çıkmazda hissedebiliyoruz. Sanki bir kapana kısıldık ve buradan çıkış yokmuş gibi...

 

 Oysa doğaya baksak hiç bunalıma giren bir ağaç, bir çiçek görmüyoruz. Toprağa inat çıkacak bir yer aramaya devam ediyor tüm kış. Vazgeçmeden, sabırla baharı bekliyorlar çıkış yolu bulabilmek için. Tomurcuğundan çıkamayacak olanların seslerini kısıp buradan çıkacağım, ben de güneşi göreceğim diyor içinde bulunduğu tüm zorluklara rağmen... Yanında pes etmiş tomurcuklara rağmen. İnsan için de durum farklı değil aslında. Benzer sebepler, benzer sonuçları doğurur, kışın gelen zorluğun baharda bir kolaylığı olacaktır mutlaka. Hayatımızda bazı anlarımız vardır. Kendimizi yalnız hissettiğimiz, hiçbir şey düzelmeyecek gibi düşündüğümüz anlar...

 

“Sanki bir kuyunun dibindeyim, sesleniyorum. İnsanlar duyuyor ama tepki vermiyorlar” gibi hissettiğimiz.. Tam olarak böyle hissettiğimiz bir an kalbimizde bir ses duyarız çok derinden “Asla yalnız değilsin, ben varım seni senden fazla seven, herkesin gittiği yerde seni asla sana bırakmayacak olan.” Bir ümit yayılır insanın içine ve teslim olur o ümit dolu sesin sahibine...

 

Kime?

Kendisine herkesten daha yakın olana…

Ve bir kez daha şahit olur ki insan; asla yalnız değil ve asla yalnız olmayacak...

O yüzden ne olursa olsun, yaşıyorsak her güzel şey için hala ÜMİT VAR...