İLMEK İLMEK TÜRKİSTAN

Sinema…

Yüksek çözünürlük ile çekilen görseller…

Yüksek teknoloji ile yapılan efektler…

Patlamış mısır eşliğinde keyifle izlediğimiz filmler…

Sinemadan mı, koltuklardan mı bilinmez tadı bile bambaşka…

 

Eskiden canımız sıkılsa sinemaya giderdik. Mutlu olmak için sinemayı tercih ederdik. Arada bir gidilen bir yer olduğu için gelecek filmleri heyecanla beklerdik. Şimdi ise her zaman film var ama heyecanlı bekleyişler yok. Senede bir belki iki filmi heyecanla bekliyoruz.

 

Kocaman bir ekrandan koltuğa yaslanıp filmi izlemek başka bir dünyadaymış hissi veriyor….  Bambaşka hayatlar, coğrafyalar, koşullara şahit oluyoruz. O dev ekranda ayrı bir yansıma var. Sanki insanı içine alıyor, başka dünyalara sürüklüyor... Filmin içindeki oyunculardan biriymiş gibi bir his kaplıyor insanın içini.  İnsan kendi hayatından çıkmış başka bir hayata girmiş gibi hissediyor.  

 

Farklı sahneler farklı oyuncular… 

Her birine şahitlik ediyoruz. Hatta bazen oyuncuları veya öyküleri beğeniyoruz. Ya da tam tersi “Ben bile daha iyi oynardım” dediğiniz karakterler oluyor. “Bu rol bu adama hiç yakışmamış” diyoruz. Sadece bir rol diyoruz. Halbuki arkada neler oluyor. Ne emekler, ne bedeller ödeniyor… Biz ise sadece bir rol diyoruz. Ancak film de olsa hayatın kendisi de   olsa tek rol, tek sahne… Süre belli … Bu rol tek sahne için harcanır mı? 

Filmdeki hayatlara bakıyoruz ve bizler de aynı hayatları istiyoruz… “Bu imkanlar bende olsa neler yapardım… Hiç karar almayı bilmiyor.  Adamı makam sahibi yapmışlar iş bilmiyor.  Bana verecekler bak neler yaparım…” Uzaktan yorum yapmak ne kadar da kolay… Bedeli ödemeden, emek harcamadan istemek…

Tek rol, tek sahne… Noktasal spot ışığı… İnsanın kendi hayatından göz çekip başkalarının hayatına yorum yapması kolaydır, zahmetsiz... Tıpkı elim sende oyunu gibi… Ödenecek tüm bedeli karşıya yüklemek… Çözüm üretmeden, düşünmeden,  kaygı ve korku hissetmeden... Sanki bedeller uzaktan bakarak rahat rahat ödeniyormuş gibi hissederiz. Ancak bu bir yanılsamadır... Hayat oluşturduğumuz sebeplere geri bildirim verir. Doğru seçimler doğru sonuçları getirir. Bizim ortaya koyduğumuz bir emek yoksa bir karşılığı da olmaz… 

Tıpkı filmlerdeki gibi doğru sahnede doğru rolü alabilmek…

Tek rol tek sahne…

Rolün karşılığını verebilmek…

Hayatta başarıya ulaşmış insanlar kendi hayat yolculuklarına odaklanırlar. Sonuçlara değil, sebeplere odaklanırlar ve hedefi için ödeyeceği bedellere konsantre olurlar. Oynadıkları rolün hakkını vermeye çalışırlar. Diyalogları öğrenir ve sahnelerinde rollerini oynarlar. Tüm vücut hareketleri ve mimikleri ile rolünün hakkını verirler. Arada dekor ve rol değişir ancak hemen tedbir alır ve çözüm geliştirirler. Tıpkı akan suyun karşı koymadan süzülerek ilerleyişi gibi sürece uyum sağlarlar... Çünkü amacına yönelik hedefler vardır. İşinde çıraksa çırak, ustaysa usta gibi sebepler oluşturur ve çabalar. Neden? Çünkü tüm insanoğlu hayat sınavındayız ve geçip geçmemek, problemleri çözüp çözmemek arasında sınav veriyoruz. İşte bu uzun bir yol... Ancak çalılarla gizlenmiş mutluluk patikasına ulaşmaya çalışıyoruz.

Mutluluk…

Başkalarına bakmadan nasıl öğrenebiliriz? 

Bakarak…

Görerek…

Algılayarak…

 

Tabiatı, insanları, olayları, durumları algılamak anlaşılır hayatın yol göstericisidir. Tıpkı bir pusula gibi…

 

Bizler başkalarının imkanlarına bakarak mutlu olmaya çalışıyoruz. Onların imkanlarını kendi imkanlarımız ile kıyaslayıp mutsuz oluyoruz… Halbuki insanların başarılı ve başarısız oldukları ortak noktalara bakarak deneyim transferi yapabiliriz. Neyi iyi yaptılar ve hangi sonuçlar ile karşılaştılar.  Neyi kötü yaptılar ve hangi sonuçlar ile karşılaştılar?  Hangi yoldan gidilir, hangisinden gidilmez …. İnsanın zihni kıyas ile çalışır. Mutlu ve başarılı olabilmenin formülü de kıyaslarımızı doğru yere  koyabilmekten geçer..

 

Bazı filmlerde farklı teknikler uygulanır. İzleyiciye doğrudan hitap eder ve bazen de kendi  dünyası içine alır. Tıpkı minik uyarılar gibidir. Amaç ise izlenen sahnenin bir film olduğunu hatırlatmaktır. Yapımcının bize “Filmden kopma ama fazla da içine girip kaybolma” demesidir. Bu dengeyi korumak izleyicinin ve oyuncunun  görevidir.  Oyuncu beklenmeyen bir zamanda evden çıkar ve film setinin içinden geçer tekrar eve döner. İnsan izlerken bir anda irkilir, koltukta dikleşir ve toparlanmaya çalışır. Kendine çeki düzen verir, saatine bakar  ve güncel hayatına geri döner.

 

İşte aslında hayat da bize aynı filmdeki gibi kopmayalım diye hatırlatıcılar gönderir.

Beklemediğimiz anda güzel sürprizler ile karşımıza çıkar. Bazen alakasız yerde karşımıza çıkan eski arkadaş, bazen bir hatıra, bazen bir mekan… O an bize çok farklı gelebilir. Aynı yerdeyiz…Farklı zamanda farklı şartlarda farklı ben… Baktığımız yerden her şey başka görünür ve yeniden yolumuzu, yolculuğumuzu ve geçici bir yolcu olduğumuzu hatırlarız…

Hayat bize hatırlatıcılar gönderir. O çok değer verdiğimiz şeylerin hiçbiri kalıcı değil.  Tıpkı evden çıkıp sete gelip tekrar evine dönen oyuncu gibi… Olaylar yaşanır ve biter. Hiç bitmeyecek sandığımız sahneler çoktan geçmiş. Yeni sahne yeni kazanımlar ve sorular bizi bekliyordur.

 

Geçici bir hayat…

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?

Kim Kimdir?

İlişkilerde Ustalık Nedir?

Başarı Psikolojisi Nedir?