İLMEK İLMEK TÜRKİSTAN

 

  

Hayatımızda bazı dönemler diğer zamanlardan daha anlamlıdır. Doğum günleri, evlilik yıl dönümleri, özellikle de bayramlar…

Ailece bir araya gelinen sofralarıyla, misafirleriyle ne güzeldir bayramlar… Özenerek sevdiklerimiz için mutlulukla hazırlanırız… Böylelikle bayramlarımız şenlenir de şenlenir.

İşin içinde ÜRETİM olunca yapması da sunması da ayrı bir keyif verir.

Misafirlerimize ikramlar yapar, bunun yanında mutluluğu da sunarız. Üretmek nasıl mutluluk getirirse, ürettiklerimizin beğenilerek tüketilmesi de bizi mutlu eder.

Çünkü ÜRETEN insan sadece kendisine değil çevresine de fayda sağlar. Böylelikle mutlu olur ve bunu da etrafına yayar.

Peki hazırlarken bile yüzümüzü güldüren şey sadece kurulan sofralar mıdır? Ya da ikramlıklarımızın lezzeti? Peki o zaman bayram sofralarımızı, ziyaretlerimizi diğerlerinden farklı kılan nedir?

O ziyaretlerimizdeki farklılık sohbetimizdeki sevgiyle ortaya koyduğumuz samimiyetimizdir.

Bu hayatta yemek yemek su içmek kadar iletişim kurmaya da ihtiyacımız var.  Bayramlar bunun için güzel bir fırsattır… Uzun zamandır görmediğimiz akrabalarımızı görür, mutlu oluruz.

Hayatın koşturmacasında bazen bunları unutur sonrada neyin eksik olduğunu arar dururuz.

 

Bayramlar yeniden bizlere ihtiyacımızın ne olduğunu hatırlatır.

Bir araya gelip hayatı paylaşarak “En kısa zamanda, arayı açmadan yeniden görüşelim” dilekleriyle ayrılırız…

 

 

Peki ihtiyacımız olan şey bu kadar belliyken neden günümüzde kalabalıklar içinde yalnız hissederiz?

Çünkü artık hayatımızda bizleri mutlu edeceğini düşündüğümüz başka seçeneklerimiz var.

Telefonlarımız, sosyal medya hesaplarımız olduğu için iletişimde olduğumuzu düşünüyoruz.

Bir mesajla bayram tebriği gönderdiğimizde gerçekten ilişki kurmuş oluyor muyuz? Ya da ilişki kalitemizi takipçi sayımıza göre kıyasladığımızda..? Eğer bunlarsa, neden eskisi gibi tat alamıyoruz ilişkilerimizden?

Aslında ilişkilerimizin kalıcılığı, gördüğümüz ihtiyaç doğrultusunda var olur.

Aynı evin içerisinde eşimizin yaşadığı sıkıntıdan bir haber yaşayabiliyoruz. Yan odada çocuğumuzun okulda yaşadığı sorunlardan habersizce hayata devam edebiliyoruz.

Peki böyle gerçek ilişkiler kurmuş oluyor muyuz?

Bir yandan da kimsenin bizi anlamadığını düşünerek “Beni kimse anlamıyor” diye üzülüyoruz.

·       Peki biz gerçekten birilerini anlamaya çalışıyor muyuz?

·       Sorunlarına çözüm bulmak için çabalıyor muyuz?

·       Karşılık beklemeden sadece onu dinleyebiliyor muyuz?

Ve en önemlisi de derdini dert edinebiliyor muyuz..?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “İlişki ihtiyaç gidermeyle başlar.”

İnsan istekleri ve ihtiyaçlarına yönelik iletişime giren bir canlıdır. İletişimde ihtiyacımızı ortaya koyar ve karşı tarafın da ihtiyacını anlamaya çalışırız.

Mesela; bir yere gitmek istediğimizde bile durakta beklerken nasıl gideceğimizi sorarız. Komşumuzun cenazesi olduğunda taziyeye gider, yanında oluruz. Yeni bebeği olan bir arkadaşımızı görmeye gider, destek olmaya çalışırız. Tüm bunları yaparken aslında hem karşımızdakinin ihtiyacını hem de kendi ihtiyacımızı karşılarız.

Ama günümüzde git gide bu ilişkilenmelerin azaldığını görüyoruz. İletişim araçları git gide artıyor ama ilişkilerimiz de bir o kadar eksiliyor.

Oysaki insan yalnız yaşamaya uygun bir canlı değildir.

 

Bizler birbirimizin ihtiyacını karşıladıkça mutlu olur,

Böylelikle de bayramı beklemek yerine..  

Hayatımızı bayrama çevirebiliriz…