İLMEK İLMEK TÜRKİSTAN

 

 

 

İnsanlar bu hayatta mutlu olmak isterler. Seçimlerimizi de buna göre yapar, kararlarımızı bu doğrultuda alırız.

Hepimiz mutlu olmak isterken neden mutluluğu yakalamakta bu kadar zorlanırız?

Aslında hayatımızdaki ÜRETİMlerimize ve TÜKETİMlerimize yakından baktığımızda cevabı bulmak çok da zor değil.

Hayatımıza eklediğimiz her üretim uzun vadede bizleri mutlu eder. Tüketim yaptığımızda ise günün sonunda biraz yorgunluk,  biraz da pişmanlıkla hissederiz.

 

Aslında her yeni gün bizim için bir umuttur.

 

•         Mesela bir güneş, ne olursa olsun her sabah doğmaya devam eder.
•         Ya da bir solucan, toprağının başına ne gelmiş olursa olsun havalandırmayı bırakmaz.
•         Ay, gece en çetin fırtınaya rağmen ışığını yaymaktan vazgeçmez.

 

Her şeye rağmen üretimlerinden vazgeçmezler. Harekete geçer ve zamanın kıymetini bilerek bizlere umut olurlar.

 

Zaman, çokça duyduğumuz hepimiz için çok önemli bir kavram.

Son dönemlerde hepimizin ortak problemi ise zaman yönetimi.

 

“Günün sadece başı ve sonu varmış gibi geliyor.”

“Hafta sonu nasıl geldi hiçbir şey anlamadık.”

“Ne ara gün bitti? Yine birçok işimi yetiştiremedim…”

 

gibi cümleleri çokça duyuyor hatta bizlerde kurabiliyoruz.

 

Gün içerisinde ise “Şu kahveyi de içeyim öyle işe koyulacağım.” “Bir şeyler izleyeyim öyle başlarım.” diye başlayan cümlelerimiz de bitmek bilmiyor.

 

Peki bir güne başlarken acaba daha en başında bir şeyleri yanlış yapıyor olabilir miyiz?

 

Daha yataktan kalkmadan sosyal medya hesaplarımızı ya da maillerimizi kontrol ediyoruz. Önümüze düşen bir videoyu izlemeye başlıyoruz. Sonra bir bakıyoruz anlamadan saatler geçip gitmiş. Böyle olunca da yapılması gerekenlere başlanamamış, yarım kalan işler yine bekleyerek devam ediyor.

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “üretmeden tüketme…”

 

Çoğumuz vakitsizlikten şikayetçiyiz oysa ki zamanımızı verimli hale getirmek bizim elimizde.  

 

Hayatımıza katabileceğimiz ufacık bir değişiklik bile günümüzü daha bereketli hale getirir. Mesela uyanır uyanmaz telefonla ilgilenmemek bizim için iyi bir başlangıç olur. Tıpkı domino taşları gibi, hayatımızda birbirine etki ede ede hayatımızda birçok şeyi değiştirir.

Güne yatağımızı toplayarak başlamamız bile sürecin devamında harekete geçmemizi kolaylaştırır. Diğer işlerimiz de zor gelmemeye başlar.

Ya da henüz günün yarısı değilken bile yapılacaklar listesini tamamlamanın verdiği mutluluk bir başkadır.

Mesela içi su dolu bir bardağı düşünelim. Biraz o sudan içtiğimizde üstte kalan kısım için boş diyebilir miyiz? Diyemeyiz, çünkü orası da havayla doludur. Daha da içtiğimizde su azalırken hava miktarı o oranda artar.

 Çünkü;

 “Hayatta boşluk yoktur.” der Deneyimsel Öğreti.

 

Tıpkı bunun gibi oyalayıcılardan uzak kaldığımızda da ister istemez üretime yaklaşır, mutlu oluruz.

 

Oysaki bir işe başlamadan tüketimle başlıyor olmak harekete geçmemizi zorlaştırır. O işten alacağımız verimi de düşürür.

 

Proje yetiştirmeye çalışan bir ekibi düşünelim. Daha çalışmaya başlamadan sohbet eşliğinde bir şeyler yediklerinde sonrasında çalışma için harekete geçmekte zorlanırlar. Ya da işe ilk gittiğimiz vakitler bilgisayarımızı bile henüz açmadan arkadaşımızın yaptığı kahveye hayır diyemediğimizde…

 

Güne başlama şeklimizle aslında günün geri kalanında işlerin nasıl ilerleyeceğini de belirlemiş oluruz. Güne üretimle başlamak o günün devamının nasıl olacağını gösterir. İşleri erkenden bitiririz. Hatta gün sonunda şöyle bir geriye baktığımızda “Bu kadar şeyi ben bugün nasıl yaptım?” deyip bazen kendimize bile şaşırabiliriz.

 

Önemsiz gibi gördüğümüz alışkanlıklarımız…

Ya da zamanımızı alan eylemlerimiz hayatımızda önemli mihenk taşlarıdır…

 

Ancak o taşları oynatabildiğimizde hayatımızın en iyi versiyonuna ulaşabilir,

Kendimize ve başkalarına UMUT olabiliriz.