İLMEK İLMEK TÜRKİSTAN

 

 

Hayatımızda diğer zamanlardan daha önemli dönemlerimiz vardır. Bu dönemler hayatımızın kavşakları gibidir. O dönemlerimizde yapıp ettiklerimizle hayatımıza yön veririz. Sanki kaderimiz o dönemki çabamıza bağlanmış gibidir.

Tıpkı o sabah Sema’nın yaşadığı gibi. İlk yıl puanı düşük gelince bu yıl sınava tekrar girmişti. Buna rağmen puanı eski puanından bile düşük gelmişti. Bu hayal kırıklığıyla bir taraftan aldığı sonuca üzülürken Bir taraftan da annesine sınav sonucunu nasıl söyleyeceğini düşünüyordu.

Annesi, Sema’nın yüzünün halinden anlamıştı. Sema annesinin boynuna sarılıp, ağlamaya başladı. “Yine olmadı, yine olmadı…” diyerek, hıçkırarak ağlıyordu. Annesi biraz sakinleşmesini bekledi. Sonra cevabını bildiği ama kızının da düşünmesini istediği soruyu sordu?

Sence karşılaştığın bu olumsuz sonucun sebebi ne olabilir?

Sema ne cevap vereceğini bilemedi. Sınava hazırlanırken hazırlık sürecini düşündü.  

Sabah kalkar kalkmaz ilk iş telefonuna bakar, sonra biraz soru çözüp kursa giderdi. Kurs bitip eve geldiğinde ise ilk yaptığı şey bilgisayar başına oturmak olurdu. Arkadaşlarıyla bilgisayarda oyun oynayarak gününü tamamlardı. Arkadaş çevresi de ona göre şekillenmişti.

Kursta bir tek Zeynep bilgisayar oyunlarına katılmıyordu. Koyduğu hedeflerini yakalayabilmek için çabalıyordu. Sema, Zeynep’in sınava çalışmak harici bir şey yapmamasını tuhaf ve sıkıcı buluyordu. Zeynep’e neden bilgisayarda oyun oynamadığını sorduğunda; “Şu an bir hedefim var, oyun sonra” derdi.

Ağlarken Zeynep geldi aklına.. Onun sınav sonucunu merak ediyordu. Dayanamadı ve aradı, Zeynep istediği puanı almıştı ve “Sen de başarabilirsin” diyordu. Bu başarısızlık Sema’nın kendine olan inancının da zedelenmesine sebep olmuştu.

Birkaç gün yataktan çıkmak bile istemedi Sema. Kimseyle görüşmek istemiyordu. Evden dışarı çıkmak bir yana odasından bile çıkmak istemiyordu. İnsanlardan kaçarak bu problemi çözebileceğini zannediyordu belki de.

Yine böyle bir günde kapının çalınmasıyla uyandı Sema. Annesi evde yoktu. Gelen Tülin Öğretmendi.

-“Senden haber alamayınca ben geldim. Artık toparlanma zamanı” dedi.

Sema şaşkın şaşkın yüzüne bakıyordu Tülin Öğretmen’in.

-“Üniversite sınavını kazanmak için neler yapacağını biliyor musun?”

-“Evet ama yapamadım.” diyebildi sadece.

-“Aynı sonuçla iki kere karşılaştığımıza göre yöntemde bir hatamız olabilir mi?” diye sordu.

Kafasını sallayarak onayladı Sema.

-“Sınavdan yüksek puan almak için belki de önce neleri yapmamamız gerektiğini düşünmeliyiz.”

 

Hayatımızda bir şeylerden vazgeçmedikçe hedefimize ulaşamayız. Aynı sebepleri oluşturarak farklı sonuç almayı bekleyemeyiz. Önce sebeplerimizi değiştireceğiz ki sonuç değişebilsin.

 

-“Sonucun değişmesini istersin öyle değil mi?”

-“Evet”

-“O zaman ilk yapılacak iş, güne erken başlamak. Sadece normal kalktığın vakitten on beş dakika önce kalkarak güne başlıyoruz.”

“On beş dakika neyi değiştirecek ki?” diye düşündü Sema.

 

Oysa insan azı küçümsemezse sürekliliği sağlayabilir.

 

‘’Azlar çok olur’’ der, Deneyimsel Öğreti.

 

Bazen kendimize öyle büyük hedefler koyarız ki düşüncesi bile harekete geçmemizi engeller. Bir, iki denemeden sonra yapamayınca motivasyonumuz azalır. Sonrasında da gözümüzde büyüdükçe büyür, başarılı olamayacağımızı düşünürüz. Ama her güne az az ekleyerek devam ettiğimizde ne kadar yol alabileceğimizi fark ederiz.

Tülin Öğretmen Sema’dan kahvaltıdan önce on beş dakika soru çözmesini istedi. Sonra güzel bir kahvaltıyı hak edecekti. Yarın görüşmek üzere evden ayrıldı.

Bugüne kadar kaybettiği iki yılını düşününce söyleneni yapmaya karar verdi.

Ertesi gün konuştukları saatte kalktı, on beş dakika ders çalıştı. Öğleden sonra da Tülin Öğretmen ile dershaneye gittiler.

-“Dediklerimi yapmaya devam edecek misin?” diye sordu.

-“Evet” dedi, Sema.

-“O zaman şimdi de nelerden vazgeçmen gerektiğini konuşmalıyız. Bilgisayar ve telefonunla bir süre vedalaşman gerekiyor.  Süreçte hep ÜRETİM’de olmak dünümüze göre daha iyi olmamızı sağlayacak. Tabi ki sevdiklerimizle vakit geçireceğiz. Kendimize de zaman ayıracağız ama dengeyi sağlayarak. Buna ilave olarak bir ders çalışma programı da hazırlamalıyız.”

-“Evet biliyorum, yemek yemeden önce on beş dakika ders çalışmalıyım.” ” dedi Sema.  

Birlikte gülümsediler.

 -“Eğer bunları yapmaya hazırsan yarın tekrar görüşelim.”

Ertesi gün yine buluştular. Tülin Öğretmen Sema’dan öncelikle hedef koymasını istedi. Bu hedefe ulaşırken de girdiği denemelerde kaç puan aldığını, hangi derslerden kaç net yaptığını yazmasını istedi. Ders çalışmaktan keyif alır hale geldiğinde sonucun önemli olmadığını belirtti.  İstediği okulları incelemesini, istediği mesleği yapan insanlarla görüşmesini de tavsiye etti.

-“Yarın görüşeceğiz değil mi?”  dedi Sema.

-“Hayır. Sınav sonucunu aldığında beni ararsın, o zaman görüşürüz.”

Bu durum Sema’yı biraz üzdüyse de “Tamam” diyebildi sadece.

Ertesi günden itibaren Tülin Öğretmen’in dediklerini yapmaya başladı. Başlarda zorlansa da bir süre sonra ders çalışmaktan keyif alır hale gelmişti. Sınav sonuçları da yavaş yavaş daha iyi gelmeye başlamıştı.  

Artık sınav zamanı gelmiş ve Sema sınava girmişti.

Sonuçlar açıklandığında “İşte bu, işte bu!” diye bağırıyordu Sema. Hemen Tülin Öğretmen’in yanına gitti.

“Bu sefer başardım” diyerek sevinçten ağlıyordu…

Çünkü, “Geçen seneki isteğin, bu sene hedefin oldu.” dedi Tülin Öğretmen.

Sema’nın başarı öyküsü çok küçük bir adımla başlamıştı. On beş dakika erken kalkma ile başlayan süreci onu bu başarıya ulaştırmıştı.

Bizler az’ı küçümsediğimizde hedefimizden uzaklaşırız.

Basite disipline olduğumuzda hedefimize yaklaşır, başarıya ulaşırız.

O zaman işte azlar çok,

İmkansız gibi gözükenler nasıl başarı öyküsüne döner? SADECE 15 Dakikayla…