İLMEK İLMEK TÜRKİSTAN

 

“Zaman nedir?” diye düşündüğümüzde hepimiz için bambaşka anlamlar taşır.

Kimimiz için saniyeler, saatler hatta aylar ile tanımladığımız bir kavram.

Kimimiz için de güneşin doğuşu ve batışıyla ilişkili.

Kimimiz içinse “yaa hiç yetişemiyorum” dediğimiz, yetişilmesi gereken bir maraton.

Kimilerimiz içinse hiç geçmek bilmeyen bir belirsizlik…

Mesela doktorun odasında sonucunu duymak için bekleyen bir hasta için..

Ya da ameliyathanenin kapısında sevdiğini bekleyen için bambaşka anlam taşır…

Veya sevdiğiyle evleneceği günün gelmesini bekleyen için ise çok daha başkadır tanımı…

Bir maraton koşucusunu düşünelim, saniyelerle yarışır.

Ya da kalp masajı yapan bir doktor, saniyeleri asır gibi yaşar.

Ya da bir fabrikanın ÜRETİM bandında yetişmesi gereken ürünlerini izleyen bir patron…

 

Böyle olunca da zaman aynı olsa da hepimiz için anlamı başka olur.

Kimi zaman bir şarkı sözünde karşımıza çıkar.  “Tutamıyorum zamanı” deriz. Kimi zaman da pişmanlık barındırır içinde. “Nasıl geçti habersiz o güzelim yıllarım...” diye devam ederiz.

Peki bir anne için zaman nedir?  Çocuğu doğduğunda gecesi gündüzüne karışarak hiç geçmeyecekmiş gibi gelen an’lar topluluğu…

Üniversite sınavına hazırlanan bir öğrenci için de zaman çok anlamlıdır. Sınav öncesi geçmeyecekmiş gibi gelen, sınavda ise nasıl geçtiğini anlamadığımız süre.

 

Peki zamanın kıymetini gerçekten ne zaman anlarız?

Tabi ki onu kaybettiğimizde…

• Tıpkı sağlığımızın kıymetini onu kaybettiğimizde anlamamız gibi. Yıllarca daha iyi bir kariyer, daha çok para kazanmak için çırpınır dururuz. Bunu yaparken de sağlığımızı önemsemeyiz. Sonra da kazandığımız o serveti de, sağlığımızı ve kaçırdığımız zamanları geri kazanabilmek için harcarız. Ama hiçbir şey eskisi gibi olmaz artık.

• Ya da koskoca sınav senesini çalışmadan geçiren bir öğrencide anlarız. Arkadaşları üniversiteyi kazanıp gittiğinde onda görürüz boşa geçirilen zamanın kıymetini.

• Veya ilerleyen yaşlarına gelmiş bir büyüğümüzle sohbetimizde tanık oluruz. Koskoca bir ömrü nasıl geçirdiğinin ne kadar da kıymetli olduğunu…

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “Bu hayatta insanın geri alamayacağı en önemli şeylerden biri zamandır.“

 

İçinde bulunduğumuz zamanı ÜRETİMDE olarak faydalı hale getirebiliriz. Geriye dönüp baktığımızda iyi hatırladığımız, yüzümüzü güldüren zamanlar da onlardır.

Aslında zamanı değerli kılanda onu nasıl değerlendirdiğimizdir.

Güne erkenden başlamak ve üreterek geçirmek zamanı doğru kullanmamızı sağlar.

Böylelikle işlerimiz zamana göre değil, planlarımıza göre ilerler. Güneşin her gün doğup batması, ayın hareketi gibi kendi hayatımızda da bir denge olur.

Planlama yapmayınca, zamanı iyi kullanmadığımız için sonrasında şikayet etmeye başlarız.          “Zaman çok hızlı akıyor, günler yetmiyor” diye yakınır dururuz

Bu hayatta bir amacımız olduğunda ve bu amacımıza uyumlu şekilde yaşadığımızda hayatımız başka bir lige geçer.

İşte o zaman insan zamanının da kıymetini bilmeye başlar.

Tıpkı bir tohumun ağaç olup, meyve verene kadar geçen süreci gibi. Bir ağaç da bir anda meyve vermez. Amacına ulaşmak için zamana ihtiyacı vardır. Sonra filizlenerek, dallanıp budaklanması için geçen zaman onun amacına ulaşması için güçlenmesini sağlar. En sonunda da meyveye döner. O meyveye dönüşürken de; rüzgâra, yağmura bazen de yakıcı güneşe maruz kalır ama vazgeçmez.

Tıpkı insan gibi…

Her ne yaşarsak yaşayalım amacımızı unutmadan üretimde olduğumuzda zaman er ya da geç bizden yana olur.

Böylelikle; zamanın öylesine geçmediği, amacına uyumlu bir hayat yaşar..

Arkamızdan gelenlere de yol açan oluruz…