İLMEK İLMEK TÜRKİSTAN

Gün yirmi dört saat… Ve asla yetmiyor! …

Çok işim var ve yetişemiyorum… Ne yapabilirim ki?

“Kızlarla buluşacağız ama önce evi toplamam lazım. Zaman yok yetişemem ki… Rapor hazırlamam gerekiyor, henüz başlayamadım. Bir de az işim varmış gibi Nuray’a yardım edeceğime dair söz verdim.”

“Pastaya olan tutkumuzdan en sonunda kızlar ile kursa yazıldık. Hangi araya sıkıştıracağım bilemedim. İş yoğunluğu fazla, annemden gelen telefona bile cevap veremiyorum ve hayatın hızına yetişemiyorum…”

Her şeyi yapmak isterken, hiçbir şey yapamaz oldum…

İnsanlara “hayır” demeyi sevmiyorum…

Yaşadığım yoğunluklar artık beni kaygılandırıyor. Sürekli aklımda “Nasıl yetişeceğim” sorusu var. Bazen her şeyi bırakıp kaçmak istiyorum. Ancak kaçarken tüm ertelediğim şeyler benimle gelecek gibi hissediyorum. Sakin olmaya çabalıyorum ancak olmuyor. İçimde sürekli yukarı tırmanan kaygılar var... Artık bu içimden gelen ‘’yetişirsin merak etme’’ sesi beni sakinleştirmiyor. Her verdiğim söz üstümde daha büyük bir yük oluşturuyor. Ajandama yeni bir madde olarak ekleniyor. Sonuca ulaşmamış maddeler ise beni  bekliyor…Ve hiçbirine tamamlandı diye “tik” atamıyorum...

Herkes için bu kadar çabalarken duyduğum şey pek değişmiyor.

“Her şeye vakit buluyorsun da bana mı bulamıyorsun?

“Hani söz vermiştin bu hafta sonu bir şeyler yapacaktık?”

“Dosyalar gün sonuna yetişir demiştin, ne zaman gönderirsin?

Bizleri bu çıkmaza getiren ana sebepler ne olabilir?

“Hayır” diyememek mi?

Her şeyi yapma isteği mi?

Peki yapma isteğimizin arkasındaki asıl sebep nedir?

Kabul görmek veya beğenilme isteği olabilir mi?...

Herkes beni sevsin, beğensin diye o kadar çabalıyoruz ki… İnsanların istediği her şeye evet dediğimizde daha çok takdir alacağımızı zannediyoruz. Bazen tüm bunları sevdiklerimizin yükünü hafifletmek niyetiyle yapıyoruz. Ne kadar çok çabalarsak çabalayalım yaptıklarımız yine de eleştiriliyor. Çırpınıyoruz, çabalıyoruz, kendimizden ödün veriyoruz ancak yine de istediğimiz takdiri göremiyoruz…

İşte esas sorun burada başlıyor. Her verdiğimiz söz aslında insanları bizden gelecek bir beklentiye sokar. İnsanlar bu sözlerin yerine getirilmesini isterler.  Söz vermemiş olsak kimse “Niye yapmadın?” diye yakınamaz. Bizler de sıkışmışlık hissine girmemiş oluruz… 

Ya ertelediğimiz işler... Kenarda dağ gibi olmuş ütüler, bulaşıklar, dosyalar, mailler bize bakıyor… Katlanmayan yığınla çamaşır bir yatağın üstüne bir de sandalyenin üstüne çekilerek sürekli yer değiştiriyor. “Nereden başlasam acaba?...

Cevabı bulamadığımızda bir kez daha erteliyoruz. İnsan ertelediklerinin çözüme ulaşacağını düşünür. Kaçtıkça kurtulacakmış hissi büyür de büyür. Oysaki bu bir yanılgıdır çünkü kaçtığımız her şey çığ gibi büyümeye devam eder.

Sıra dağ olmuş sanal postalar kaçarak çözülemez. Darmadağın, toz yuvası olmuş evin temizliği ertelendikçe daha da zorlaşır. Tam o manzaranın karşısında fotoğraf çekileceğin yerde saklama alanı doldu uyarısı çıkar karşısına. Ve o an insanda “Bunları daha önce niye silmedim ki…” düşüncesi oluşur.

İnsan aslında “Hayır” demeyi erteledikçe, verdiği tavizlerin altında ezilmeye başlar. Ertelenen her söz hayatın her yerine zorluk olarak yayılmaya başlar. Çünkü ertelemek problemden kurtulmaya değil aksine onu büyütmeye sebep olur.

Bu hayatta her şey, hakkını ister… mücadele ister… çaba ister... hedefe uygun hareket ister…

Hedef doğrultusunda olmayan her hareket insanı oyalar. İnsan, hedef doğrultusunda hareket ederse gerginliği azalır, zamanı bereketlenir. Eyleme geçemediğinde işler biriktiğinde gerginlik olur. Her eylem isteği vücuda o eylemin enerjisini gönderir. Yapmak istediklerimizin sayısı arttıkça verdiğimiz her söz, vücudu enerji ile dolardurur. Bu enerjiyi tüketemediğimizde vücutta stres olarak birikir. Bu durum bizim duygu durumumuzu ve kaygılarımızı arttırır. Harekete başlamayı veya başladığımızı bitirmeyi zorlaştırır.

Peki insanoğlu zamanı nasıl bereketlendirir ve sakince hedeflerini eyleme dönüştürür?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; yapabileceklerini iste, eyleme geçirilmeyecek şeyleri istemekten vazgeç. Vaat etme ve kimseye söz verme. Eylemlerini yapılabilecek basitliğe ve küçüklüğe getir. Böylece büyük işlere küçük parçalar ile ulaşıldığını görebilirsin der.

O zaman insan önce düşünebilmeli…

Eylemlerim ve istediklerim yapılabilecek seviyede mi?

Gemi rotam doğru yönde mi?

Dümen kimde? Bende mi, başkasının kontrolünde mi?

Yapıp ettiklerim beğenilmek veya kabul görmek için mi? 

Bu hayat hepimiz için yirmi dört saat... Hepimiz için yeterli zaman var…Elbette bazı dönemler yoğunluklarımız ve eksik kaldığımız yerler olabilir. Sevdiklerimiz, ailemiz, arkadaşlarımız ihmallerden dolayı şikayet edebilirler. Bu sürekli değilse hayatın gidişinde olan normal süreçlerdir.

Ama tüm yoğunluklarımız sonunda dengeye gelebiliyor mu?

Onlara kaliteli vakit ayırabiliyor muyuz?

Bu hayat gelişi güzel veya ezbere yaşanacak bir hayat değil. Bir süre verilmiş ve bizden kaliteli yaşamamız bekleniyor… Zamanı iyi yönetmemiz bekleniyor…

Biz bu hayatı nasıl değerlendiriyoruz?

Zamanı iyi kullanıp her gün duvara bir tuğla ekleyebiliyor muyuz?

Yoksa çok şey yapmayı isteyip, ortaya bir şey koyamıyor muyuz?

Nasıl geçiriyoruz, günlerimizi, haftamızı, aylarımızı, yıllarımızı?

Bir ömür gelip geçiyor...

Geçen zamanı iyi değerlendirip, eylemlerimizle gerçekten sağlam bir duvar örebiliyor muyuz?

Final sahnesinde “İyi ve anlamlı hayat yaşamışım ne mutlu’’ dedirtecek mi bize?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?

Kim Kimdir?

İlişkilerde Ustalık Nedir?

Başarı Psikolojisi Nedir?