SAKIN!

  

YOĞURDUN TUTTU MU, MAYALANDI MI?

Yağmurlu bir bahar sabahıydı. Öykü’nün heyecandan çok da uyuyamadığı bir geceydi. Mutfağa gitti,  gece mayaladığı yoğurdu fırından çıkardı. Kırmızı beyaz ekoseli perdeyi araladı. Cam kenarlarına kurdelelerinden bağladı. Dışarı bakınca yüzü düştü, yağmur yağıyordu. Herkes ıslanacak, gelinliğim batacak diye geçirdi içinden. Annesi Sultan Hanım yanına geldi. “Üzülme rahmet yağıyor. Tozla, toprakla, yağmur suyuyla ıslanalım. En fazla çamur olur, yıkarsın, yıkanırız geçer. Kaldır başını, düşmesin yüzün.” diyerek sarıldı kızına. Sonra mutfak tezgâhında duran çiçekli emaye tenceredeki yoğurdu gördü. “Yoğurdun tuttu mu Öykü?” dedi. Öykü, “Evet, artık bensiz yersiniz.” derken gözleri dolmuştu. “Haydi haydi, hem ağlarım hem giderim diyorsun.” dedi.

Günler geçiyor Öykü yeni evine ve evliliğe alışıyordu. Önceden öğrendiklerine yenilerini ekliyordu. Yeni sorumlulukları vardı, farklı bir konumdaydı. Birinin eşi, bir evin hanımıydı. Eşiyle ve akrabalarıyla iyi bir bağ kurmak istiyordu. Kendi ihtiyacı kadar karşıdakinin de neye ihtiyacı olduğunu düşünürdü. Tabi keyifli zamanları olduğu kadar zorlandığı anlar da oluyordu. Hayat böyle değil miydi? Her öykünün keyifli ve zor zamanları vardı. Kayınvalidesinin Öykü’yle ilgili söyledikleri, Sultan Hanım’a, çok şükür dedirtiyor, tebessüm ettiriyordu. Öykü, anne-babası ve kardeşlerini özledikçe ziyaret ediyordu. En çok da Ebru’yu özlüyordu.

Ebru ailenin üçüncü çocuğu, kazandibiydi. İki çocuktan uzun bir zaman sonra doğan Ebru’ya kimse kıyamazdı. Abisi, ablası, annesi, babası için o adeta bir sevgi pıtırcığıydı. Bir dediği iki edilmezdi. İstediği bir bebekse annesine söylerdi. O almazsa ki çoğunlukla almak istemezdi. Babasına, o almazsa abisi ya da ablasına istediğini aldırırdı. Sultan Hanım bu durumdan rahatsız oluyordu. Ancak ev halkına söz geçiremiyordu. Diğer iki evladına davrandığı gibi davranmıyordu. “Seviyoruz canım, çok sevimli, bu da öyle olsun.” diyorlardı.

Sultan Hanım buna anlam veremiyordu. Sevmek bu değil, şımartıyorsunuz dese de zamanla güç yetiremez olmuştu.  Evladına gün geçtikçe artık sözünü de geçiremez olmuştu. Her istediğini bir şekilde yaptırıyor ona rağmen memnun olmuyordu. Kim ne istiyor, neye ihtiyacı var düşünmüyordu. Dünyanın kendi ekseni etrafında döndüğünü zannediyordu. Ebru üniversiteyi ailesinden farklı bir şehirde okumuştu. Okulu iki yıl uzatmıştı. Okurken ablasına gönderdiklerinin üç katı para gönderiyorlardı ancak yetmiyordu. Tabi ki ablası ve abisi de destekliyordu. Bir şey söylense resti çekiyor “Siz beni sevmiyorsunuz” diye sızlanıyordu. “Hayatın tadını çıkarmak suç mu, mutsuz mu olayım istiyorsunuz?” diyerek mutluluğu eğlence ve harcamada arıyordu.

Mezuniyet töreninde ailesi, “Bitirdi ama biz de bittik, hayırlı bir eşi olsa bari…” diye dua ediyorlardı.  Son sınıfta tanıştığı Berk’i tören sonrası ailesi ile tanıştırdı. Ebru’nun ailesi, Berk’in yaşam stilini, kızlarına uygun görmedi. Ne var ki hayatı boyunca her istediğini bir şekilde kabul ettiren Ebru yine ailesini ikna etmeyi başarmıştı.

Büyük gün gelip çattı. Düğün sabahı Ebru da ablası gibi gece mayaladığı yoğurdu açtı. Keyifli keyifli mutfakta dans ediyordu. “Bugün en güzel günüm.” diye eğleniyordu. Annesi Sultan Hanım’a sarıldı “Yavru kuşun yuvadan uçuyor Sultanım.” dedi. Sultan Hanım, “Yoğurt tutmuş mu kuşum?” dedi. “Ya anne, ben de onu diyecektim. Bu yoğurt tutmamış, denemek istedim olmadı. Niye öyle oldu ki?” Sultan Hanım bir yoğurda baktı, bir kızına:

“O kadar çok nedeni var ki, zamanla anlayacaksın, hangi birini sayayım? İnsan bazen kolay yoldan, bazen ise zor yoldan öğrenir. Kimisi ise hiç öğrenemez. Sor, öğren, anla, danış olur mu? Olmuyor diye koyuvermek yok! Anlaştık mı? Evlilik de, ilişkiler de, sevgi de, yoğurt gibi emek ister. Sevmek ve sevilmek istersin değil mi? O zaman hem kendi ihtiyacının hem de insanların ihtiyacının ne olduğunu anlaman gerekir.

Her anne her baba evladının iyiliğini ister. Ancak sevgi; sevdiğinin faydasına mı, zararına mı düşünmeden her istediğini yapmak değildir.

·       İnsanın hayat mücadelesini elinden alacak kadar imkân sunmak; sevgi midir?

·       Sadece kendi isteklerini düşünmek ve düşünülmek istemek sevgi midir?

·       Peki, sevgi nedir ve nasıl elde edilir?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “Sevgi, saygı ve güven kazanılır.”

Yani insan isterse sevilesi bir insana dönüşebilir.

Senin sevdiğinin ihtiyacı ne; hiç düşündün mü?

Doğru kıvamı yakalayıp iletişimde, ilişkide mayası tutanlardan olabilmemiz dileğiyle…

 ===

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 ===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”

Yahya Hamurcu