SAKIN!

KALIP

Sabah güneşinin ortalığı aydınlatıp günün hareketlenmeye başladığı saatlerdi. Elif yürüyüş yapmak için hazırlanıp evden dışarı çıktı. Asansörü beklerken ara camdan aşağıdaki insanları izledi. Yukardan karınca gibi görünüyorlardı. Ortak özellikleri insandı, birbirine benzer görünüyorlardı. Yakından bakınca ise çoğunun farklı bir öyküsü, farklı bir hareketi vardı. Ahmet amca eşiyle bahçelerine gidiyorlardı. Sümeyye kızının saçlarını topluyor, Rahime teyze balkonunu yıkıyordu. Yan bloktan birisi sabah koşusuna çıkmıştı. Apartmana bir de taşınanlar vardı. Nakliye kamyonu site önüne yerleştiren geçen hafta eşini kaybeden Nesrin Hanım oğullarını yolcu ediyor, arkalarından su döküyordu. Herkeste farklı bir hareket vardı.

Aşağıya indiğinde ağır adımlarla parka doğru yol aldı. Parkta begonviller, yaseminler, hanımeli çiçekleri açmış her bir yanı mis gibi kokular sarmıştı. Ahşap bankta bir süre oturup dinlenmek istedi. Koca çınarlar güneşin kavurucu sıcağını gölgeliyordu. Etrafı izlerken düşünmek iyi hissettiriyordu. Masmavi gökyüzündeki beyaz bulutları izlerken sanki zihnini yoran olumsuz düşüncelerden de uzaklaşıyordu. Çiçekler güzel kokuyordu ama ömürlük değildi, sanki her şeyin bir süreliğine olduğunun ispatı gibiydi. Biraz ötede orta yaş üstü bir teyze iki kasa bir sandalye ile göründü. Kendi bahçemin mahsulü, ilaçsız diyerek satış yapmaya çalışıyordu. “Bir ay sonra istesen de yok bak şimdi zamanı...” diyordu. Sanki açan her çiçek gibi onun da bir zamanı vardı. Yanına gidip biraz konuşmak istedi Elif. Yakın bir köyden gelmişti. Emek veriyor rızkı için çabalıyordu. Kışın genelde sebze yazın ise sebze ve meyve satıyordu. Salça, tarhana, kurutmalık da satardı. “Bir al bak beğenmezsen getir, kabulümdür. Yine gelirsen beni bu parkta bulursun çoğu kişi de tanır zaten. Müşterilerim beni nerede bulacaklarını bilir.” dedi. Elif, “Teyzeciğim ne güzel her mevsim farklı bir şeyler üretmeye çalışıyor, çabalıyorsun. Hayat da bir mücadele değil mi? Hayatta keşkeler biriktirmemek için daima çalışmak, mücadele etmek gerekiyor.” Teyzeden öteberi alıp yoluna devam etti.

Yürürken karşıdaki inşaattan gelen seslere yöneldi. Vinç ile dışı ahşap ve demirlerle çerçevelenmiş kolonlara ıslak beton dolduruyorlardı. Vinç hazır betonu kolonlara yerleştiriyordu.  Bir kolon doldukça diğerine geçiyordu. Belli bir zaman sonra betonu kuruyan kolonlardaki kalıplar çıkarılıyor sadece kolon kalıyordu.

İnşaata bakarken düşündü: “Bu kalıp olmazsa kolondaki beton her yere dağılır.” dedi. O kalıp o kolonun bir süreliğine ihtiyacıydı. Ama kuruduktan sonra çıkmalıydı. Sonrasında daha sağlam bir bina olması için kolonun sağlam olması gerekirdi.

Peki, o kalıp hiç çıkmasa ne olurdu? O zaman da sıkıntı olmaz mıydı? Zamanı gelince o kalıbın çıkması gerekirdi. Tıpkı kozadan çıkan bir kelebek, uçmayı öğrenen kuş, avlanmayı öğrenen kedi yavrusu ve hayatı öğrenmeye adım atan bir çocuk gibi...

Tıpkı alçıdan sonra iyileşen bacak gibi…

Sonra çevresini ve hayattaki kalıpları düşündü.

İstediğimiz herhangi bir şeyi  kalıba soksak ve o kalıptan hiç çıkarmak istemeseydik;

Sen güzel bir çiçeksin ama ışık görmeyen odamda aç desek mesela,

Sen ne güzel uçuyorsun kuş, gel kafesimi şenlendir,

Sen sevimli bir kedisin ama dışarıda yaşayamazsın,

Sen kendine bakamazsın ben sana bakarım desek,

Sen alçıya alınan bacak iyileştin ama yine de durmalısın, ya yine kaza yaparsan parka inme sakın,

Kaza yaparsın, incitebilirler seni,

Aman dur hareket etme desek,

Bitmeyen baharı dilemek değil midir? O kalıba sokmak özgürlüğünü elinden almak değil midir? Önyargılı yaklaşıp kalıba sokmak değil midir?

O çiçek açar mı, o çocuk yetişir mi, o kedi avlanmayı öğrenir mi? O bacak eskisi gibi koşar mı? O kuş gökyüzündeki kadar özgür uçabilir mi?

Durarak hareket etmeden, çabalamadan başarı gelir mi?

Kalıplaşmış yargılar ve yaklaşımlarla gerçekçi çözümlere ulaşabilir mi insan?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “Gerçek insanı üstün kılar.”

İnsan neyin gerçeğini hayatına yerleştirirse orada üstün gelecektir. Yoksa kalıplaşmış yargılara göre hareket etmek insanı yorar. Mücadele isteğini azaltır. Yıkık virane bir binaya dönüşür.

Yani ancak sağlam kolonlarla binamız sağlamlaşacaktır. Bunun için ise gerçeğini merak etmek eski kalıp bilgilerden çıkmak gerekir. Öğrenme yolculuğunda ayağı yere sağlam basmalı insanın. O zaman belki de hayatın gönderdiği işaretleri daha iyi okuyabilir kim bilir…

Kalıplardan çıkıp daha gerçek ve özgür yaşamak isteyen herkes için…

  ===

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar.

 ===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”

Yahya Hamurcu