SAKIN!

YANGIN VAR!

Kahvaltı sofrasını hazırlıyordu Senem. Daha kimse uyanmamıştı, genelde en erken o kalkardı zaten. “Bilgisayardan bir şey açayım bari, ses olur. Hem kahvaltıyı hazırlar bir yandan da bir şeyler izlerim.” diye düşündü. Arama tuşuna basacaktı ki alt kısma gözü kaydı. Büyük ve kırmızı puntolarla “SON DAKİKA!” yazıyordu. Ne oldu acaba diye düşünerek ilk gördüğü habere tıkladı hızlıca.

Görselleri görür görmez EYVAH! dedi içinden. YANGIN çıkmış. Umarım kimseye bir şey olmamıştır. Sonra haberin ayrıntılarını izlemeye başladı. Spiker konuşuyordu Senem ise pür dikkat onu izliyordu.

-Bolu Kartalkaya’da bir otelde yangın çıktı. Yangın söndürme çalışmaları devam ediyor. Aldığımız son bilgilere göre ölü ve yaralılar var. Yangının neden çıktığı tam olarak bilinmiyor. Ama mutfak bölümünden çıktığı tahmin ediliyor. Vatandaşlar kendi imkanlarıyla çıkmaya çalışıyorlar. Pencereden atlayanlar var ancak kimi sağ kurtulamamış. Gelen bilgilere göre otelde yangın merdiveni olmadığı tespit edildi.

Spiker konuşmaya devam ediyordu ama Senem kalakalmıştı. Zihninden bir sürü senaryo geçiyordu. Hem üzgün hem de kızgınlıkla söylenmeye başladı:

-Otelde nasıl yangın merdiveni olmaz ya inanamıyorum! Bir de o kadar büyük ve lüks bir otelde. ALLAH’ım inanılır gibi değil gerçekten. Hiç kimse ses de mi duymamış?

Senem kendi kendine konuşurken bir yandan farklı kanallara da bakıyordu. Başka bir sunucunun dedikleri ise Senem’in daha çok içini yaktı:

-Otelde yangın alarmı ve söndürme araçlarının çalışmadığı belirtiliyor. Yangın esnasında alarmın çalmaması can kayıplarını arttırdı. Oteldeki ihmaller zinciri insanların canına mal oldu.

Senem’in omuzları çökmüştü. Kendi kendine konuşuyordu; “Yine mi ihmal? Neden sürekli aynı hataları yapıyoruz anlayamıyorum. Anlık olarak kar etmek için hayatlarımızdan oluyoruz. Şimdi ise insanın bakmaya yüreği dayanmıyor. İçi yanıyor insanın ama en çok üzen ise tedbirsizlikler. İnsan hayatı üzerine bu kadar rahat davranılması ne kadar da acı!”

Duman, yangın, alarm, su, itfaiye derken düşüncelere daldı Senem. Neydi en büyük hata?

Tedbirsizlik ve basite disipline olamamak.

Kimisi, evi defalarca yıkılsa bile her detayı düşünüp tekrar aynı özveri ile inşa eder.

Yağmur suyuna karşı yüksek bir yere yapılmış bir yapı çok mantıklıdır. Böylece her seferinde yollar temizlenir. Dahası; kuzey yönünde yedek bir çıkış kapıları olur. Aşırı sıcaklarda buradan girip çıkarlar.  Ama giriş kapısı güneye bakmalıdır. İlk ışıklar sağlık ve yaşayış için çok önemlidir.

Kimden mi bahsediliyor? Karıncalardan. Basite disipline olmuşlar ve her detaya çok önem vermişler. Aceleci değil, tedbirli ve sağlam adımlarla yol alırlar. Olsun bitsine getirmeyip detay detay ilerlerler. Her detaya ayrı önem verirler.  

Peki insanlar ne yapıyor?

Dışarıdan bakıldığında çoğu binada olan bir merdiven var. Her yerde olabilecek yangın tüpleri de öyle. Fıskiyeler, uyandırma alarmları ve diğer detaylar. Maliyetleri insan hayatıyla kıyaslanır mı hiç? Küçük görülen detaylar insanın sonunu getiriyor aslında. Ve zıddında kurtaracak olan da yine o basit görülenler. O göz çekilen küçük detaylar asıl önemli temel taşlar. Tıpkı karıncalar gibi adım adım, sonrasında güvenli bir yuva kurmak mümkün. Sonrasında sağlam bir ilerleyişle…

Peki, bizler hayatımızda neleri basite alıyoruz hiç düşündük mü?

 ===

Deneyimsel Tasarım Öğretisi geçmiş deneyimlerle yarını şekillendiren bir gerçeklik ilmidir. Bireylerin problemlerini çözmeleri ve hedeflerine ulaşabilmeleri için ihtiyaç duydukları yöntemleri öğretir.

 

“Kim Kimdir”, “İlişkide Ustalık”, “Başarı Psikolojisi” programlarıyla mutlu ve başarılı olmak isteyen insanlara stratejiler sunar. 

===

 

“Milyarlarca insan içinde, “bir” kişinin ne önemi olabilir ki?

 

Bunun cevabını o “bir” kişiye sorun!”

 

Yahya Hamurcu